top of page

Ouderen zijn vaak verknocht aan hun slaappilletje


Amber Damiaens, PhD-onderzoekster in de vakgroep Klinische Farmacologie aan de KU Leuven voerde in 2020 gesprekken over het medicatiegebruik met het personeel in een aantal wzc's en stelde vast dat veel bejaarden zelf gehecht zijn aan hun pilletjes.


“Het idee de slaap niet te kunnen vatten, houdt hen bezig. Ze willen de hele nacht doorslapen en geven niet graag hun pilletje op.” Eenzelfde ervaring heeft Caroline Van der Heggen, stafmedewerker zorg bij wzc Mariahuis in Gavere. “De huidige ouderen behoren tot een generatie die medicatie niet snel in twijfel trekt. Ze vragen vaak zelf een pilletje om te slapen. Ik begrijp dat, maar ze beseffen niet welke risico’s slaapmedicatie inhoudt en geloven niet dat die na verloop van tijd niet meer werkt.”



Zo blijft ook Paula Raymaekers (92) elke dag haar slaapmedicatie nemen, zelfs al tracht het wzc waar ze verblijft (St.-Rochus in Aarschot) het gebruik van psychofarmaca in te perken. “Ik gebruik al sinds 1963 het slaapmiddel Temesta”, vertelt Paula. “Zonder slaappil lukt het me niet om de slaap te vatten. Ja, ik ben al regelmatig gevallen, maar heb er nooit aan gedacht dat dit weleens een gevolg zou kunnen zijn van die medicatie. Na een zware valpartij, nu tien jaar geleden, verhuisde ik van een serviceflat naar een kamer in het woonzorgcentrum. Hier doe ik niets anders dan in mijn zetel te zitten, ik kom niet meer buiten."

“Het was erg confronterend om te merken dat het zorgpersoneel totaal niet bezig is met het nadenken over andere opties dan medicatie.” Amber Damiaens, onderzoekster KU Leuven

Je hebt als zorgpersoneel dus soms wat overredingskracht nodig om ouderen te overtuigen hun slaapmedicatie op te geven. Maar ook de zorgkundigen zelf zijn niet altijd overtuigd. “Die denken vaak dat stoppen met medicatie onmogelijk is en ze vragen zich af waarom een pil moet worden stopgezet die sommigen al tientallen jaren nemen”, beseft Amber Damiaens. “Het was voor mij erg confronterend om te merken dat het zorgpersoneel totaal niet bezig is met het nadenken over andere opties dan medicatie. Ze werken superklinisch. Waar is het homefeeling?”

Comments


bottom of page