Aline Van Weyenberge (88) bouwde haar slaap- en kalmeermedicijnen af: "Mijn hersenen functioneren terug optimaal, ik redeneer en praat weer helder. Ook eet én slaap ik veel beter."
Negen pillen nam ze elke avond. Nog relatief weinig, want sommige bewoners van woonzorgcentra slikken dagelijks maar liefst 22 medicijnen. Aline Van Weyenberge woont al zeven jaar in wzc Aymonshof in Dendermonde. “Ik was altijd erg actief en heb een groot naaiatelier gerund”, doet ze haar verhaal. “Omdat ik nerveus van aard ben, schreef de huisarts me al zo’n twintig jaar geleden antidepressiva en slaapmiddelen voor. Eenmaal in het rusthuis bleef ik die medicatie innemen en kreeg zelfs nog meer pillen. Terwijl ik vroeger erg sociaal was, wilde ik hier niets liever dan alleen op mijn kamertje te zitten. Ik had nergens fut voor.” Zo’n zes maanden geleden kwam hierin verandering. Het woonzorgcentrum nam de medicatie van zijn bewoners grondig onder de loep en bouwde waar mogelijk af (onder impuls van procesbegeleiding).
“Omdat ik nerveus van aard ben, schreef de huisarts me al zo’n twintig jaar geleden antidepressiva en slaapmiddelen voor. Eenmaal in het rusthuis bleef ik die medicatie innemen, en kreeg zelfs nog meer pillen. Terwijl ik vroeger erg sociaal was, wilde ik hier niets liever dan alleen op mijn kamertje te zitten. Ik had nergens fut voor.”
“Ik had al een lange isolatie achter de rug door een Covid-19-besmetting, en voelde me beroerd. Toch besloot ik om door te zetten, want ik wilde terug helder van geest zijn”, vertelt Aline. “Aanvankelijk werd ik depressief, maar dat is stilaan verbeterd.” De kranige vrouw glundert. “Nu voel ik me honderdmaal beter dan voordien. Mijn hersenen functioneren terug optimaal, ik redeneer en praat weer helder. Ook eet én slaap ik veel beter zonder slaapmedicatie.” Aline toont fier de creaties die ze sindsdien heeft ontworpen. “Ik heb terug de energie om bloemstukken en postkaarten te maken. Soms moet ik wel opletten, want als ik te veel wil doen, word ik zenuwachtig. Dan doe ik een wandeling en bezoek de andere afdelingen. Het personeel heeft me erg gemotiveerd”, zegt Aline. “Het motiveren van mensen als Aline kost ons veel tijd en moeite, maar het loont”, vindt hoofdverpleegkundige Inge Pauwels. “Als personeel van een wzc mag je nooit vergeten dat dit de laatste thuis is voor deze mensen. We moeten veel meer bieden dan alleen zorg.” Terwijl we met Pauwels praten, probeert ze een man ervan te overtuigen dat de frequente valpartijen van zijn vrouw het gevolg kunnen zijn van de hoeveelheid psychofarmaca die ze inneemt. “Dat inzicht is soms moeilijk te verkrijgen”, beseft ze. “Die dame wil haar medicatie blijven nemen en wij kunnen niets forceren. Ze komt hier maar tijdelijk op kortverblijf. Ik zou dus kunnen denken: ik trek het mij niet aan. Maar zo ben ik niet. Ja, ik ben gedreven, omdat ik weet wat voor een verschil het kan maken.”